گفتمش نقاش را نقشي بکش از زندگي ... با قلم نقش حبابي بر لب دريا کشيد
گفتمش چون مي کشي تصوير مردان خدا ... تک درختي در بيابان يکه و تنها کشيد
گفتمش نامردمان اين زمان را نقش کن ... عکس يک خنجرزپشت سر پي مولا کشيد
گفتمش راهي بکش کان ره رساند مقصدم ... راه عشق و عاشقي , مستي ونجوا را کشيد
گفتمش تصويري از ليلي ومجنون رابکش ... عکس حيدر در کنار حضرت زهرا کشيد
...گفتمش بر روي کاغذ عشق را تصوير کن ... در بيابان بلا، تصوير يک سقا کشيد
گفتمش از غربت ومظلومي ومحنت بکش ... فکر کرد و چهار قبر خاکي از طه کشيد
گفتمش سختي ودرد وآه گشته حاصلم ... گريه کردآهي کشيد وزينب کبري کشيد
گفتمش درد دلم را با که گويم اي رفيق ... عکس مهدي راکشيد و به چه بس زيبا کشيد
گفتمش ترسيم کن تصويري از روي حسين گفت اين يک را ببايد خالق يکتا کشيد

یک روز آموزگار از دانش‌آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می‌توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق، بیان کنید؟ برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می‌کنند. برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف‌های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق می‌دانند. 

لطفا ادامه مطلب روبخونید

 امشب از آسمان دیده تو

روی شعرم ستاره میبارد

در سکوت سپید کاغذها

پنجه هایم جرقه میکارد...

از سیاهی چرا حذر کردن

شب پر از قطره های الماس است

آنچه از شب بجای میماند

عطر سکر آور گل یاس است

آه،بگذار گم شوم در تو

کس نیابد ز من نشانه من

روح سوزان آه مرطوبت

بوزد بر تن ترانه من...

دانی از زندگی چه می خواهم

من تو باشم ، تو، پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود

بار دیگر تو،باردیگر تو...

بسکه لبریزم از تو، میخواهم

بدوم در میان صحرا ها

سر بکوبم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریاها

بسکه لبریزم از تو، میخواهم

چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام

به سبک سایه تو آویزم

آری، آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

                                                                                           فروغ فرخزاد

تو را آرزو نخواهم کرد ،
هیچ وقت !

تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی ،

با دل خود نه با آرزوی من 

آنکه مست آمد ودستی به دل ما زد ورفت

در این خانه ندانم به چه سودا زد ورفت

خواست تنهایی مارا به رخ ما بکشد

تعنه ای بردر این خانه ی تنها زد ورفت 

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد
تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟
ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت
که محب صادق آنست که پاک‌باز باشد
به کرشمه‌ی عنایت نگهی به سوی ما کن
که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد
سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم
به کدام دوست گویم که محل راز باشد؟
چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی؟
تو صنم نمی‌گذاری که مرا نماز باشد
نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم
که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد
دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی
که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد
قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران
اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد 

ماهایی که دیگه نه از اومدن کسی ذوق زده میشیم

نه کسی از کنارمون بره حوصله داریم نازشو بخریم که برگرده..

ماها آدمای بی احساسی نیستیم

ماها بی معرفت و نا مردم نیستیم

یه زمانی یه کسایی وارد زندگیمون شدن

که یه سری بــــاورامون و از بین بـــردن!! 

مارک تواین : مردي كه فكر نو دارد مادام كه فكرش به ثمر نرسيده است آرام و قرار ندارد

گوته : كسي كه داراي عزمي راسخ است ،جهان را مطابق ميل خويش عوض مي كند.

انشتین : فكر كردن،سخت ترين كار بشر است

دیل کارنگی :فكر خوب معمار و آفريننده است

ادیسون : تمام پيشرفتهاي عالمگير خود را مديون تفكر منظم و يادداشت برداري دقيق هستم

سقراط: يك زندگي مطالعه نشده ،ارزش زيستن ندارد

هلن کلر:خوشبختي شكل ظاهري ايمان است ،تا ايمان و اميد و سخت كوشي نباشد ،هيچ كاري را نمي توان انجام داد

ارنست دیمنه :افكار افراد متفكر خودبخود مي انديشد

ژاک دوال : اگر مي خواهي بنده كسي نشوي ، بنده هيچ چيز مشو

کریشنیان مورتی (از مشاهیر هند): اگر روزی شغلی را انتخاب کردی که به آن علاقه نداری ،هم به خود خیانت کرده ای ، هم به جامعه ات 

 لحظه ایی نگات می ارزه به همه چشما تودنیا...

چشمها را باید بست...هیچ ندید هیچ نگفت...
 

 نمی دانم چرا معنای آهم را نمی دانی

نگاهم می کنی،راز نگاهم را نمی دانی

چو فانوسی شکستم،تا شدم،خاموش افتادم

سکوت غربت و غوغای آهم را نمی دانی

کویرستانی ام ،تبخال پایم را نمی بینی

کویرستانی ام ،تبخال پایم را نمی بینی

زپا افتادگی ها رنج راهم را نمی دانی

بعداز اين عشق به هر عشق جهان مي خندم

شقایق

شقايق گفت :با خنده نه بيمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم

 
گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي

 
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي

گل هميشه عاشق شد...

مرغ عشق

فخر نفروش ...

معشوق تو هم

به لطف قفس است که وفادار مانده ...

ازکفر من تا دین تو

راهی بجز تردید نیست

دلخوش به فانوسم مکن

اینجا مگر خورشید نیست

با حس ویرانی بیا

تا بشکند دیوار من

چیزی نگفتن بهتر از

تکرار طوطی وار من

بی جستجو دیوانه وار

از جنس عادت می شود

حتی عبادت بی عمل

محو سعادت میشود

با عشق آن سوی خطر

جایی برای ترس نیست

در انتهای موعظه

دیگر مجال درس نیست

کافر اگر عاشق شود

بی پرده مومن می شود

چیزی شبیه معجزه

با عشق ممکن می شود..................
 

" سبکبالی..."
مثل باران سحر ، نرم و رها می خندید!
اشک از چشم نمی لغزید، تا می خندید!
فرح و شادی خود را ز کسی باز نداشت
مثل الطاف فراگیر خدا می خندید!
با سبکبالی مرغان بهشتی، در اوج
به گرانباری دنیایی ما می خندید!
در غم کودکی گم شده ی ما، گریان
به بزرگان ریاکار شما می خندید!
کیمیایی ز کرامات توکل، در دست
از طمع ورزی مردم به طلا می خندید!
" غم و شادی، بر عارف، چه تفاوت دارد؟ "
سینه، آماج جگر چاک بلا می خندید!
گریه می کرد و نگفتند چرا می گریی؟!
حال، خلقی همه حیران، که چرا می خندید؟

زندگی یک بازی دردآور است

زندگی یک اول بی آخر است

زندگی کردی و اما باختی

کاخ خود را روی دریا ساختی

لمس باید کرد این اندوه را

بر کمر باید کشید این کوه را

زندگی کردیم و شاکی نیستیم

بر زمین خوردیم باز می ایستیم .

روزی جیر جیرکی

عاشق خرسی شد !!!

به خرس گفت :

من عاشق تو شده ام

خرس به جیرجیرک گفت :

الان فصل زمستون و من باید بخوابم

بیدار شدم با هم حرف میزنیم

چند ماه بعد که خرس بیدار شد

دید از جیرجیرک خبری نیست

آخه خرس نمی دونست

که فقط جیر جیرک عمرش سه روزه

و اون 7 ماهه خوابیده

می خروشد دریا

هیچ کس نیست به ساحل پیدا

لکه ای نیست به دریا تاریک

که شود قایق

اگر اید نزدیک

مانده برساحل

قایقی ریخته شب بر سر او

پیکرش را ز رهی نا روشن

برده در تلخی ادراک فرو 

هیچ کس نیست که اید از راه

و به افکندش

و در این وقت که هر کوهه اب

حرف با گوش نهان می زدنش

موجی اشفته فرا می رسد که از راه گوید باما

قصه ی یک شب طوفانی را

رفته بود ان شب ماهی گیر

تا بگیرد  از اب

انچه پیوندی داشت

با خیالی در خواب

صبح ان شب که به دریا موجی

تن نمی کوفت به موجی دیگر

چشم ماهی گیر دید

قایقی را به ره اب که داشت

برلب از حادثه ی تلخ شب پیش خبر

پس کشاندند سوی ساحل خواب الودش

به همان جایی که هست

در همین لحظه ی غمناک به جا

و به نزدیکی او

می خروشید دریا

و زره دور  فرا می رسد ان موج که می گوید باز

از شبی طوفانی 

داستانی ندارد  

گاه دلتنگ میشوم  دلتنگ تر از همه دلتنگی ها،

 گوشه ای مینشینم و حسرت ها را می شمارم ،

باختن ها و صدای شکستن را ،

نمیدانم کدامین امید را نا امید کردم و کدام خواهش را نشنیدم و

 به کدام دلتنگی خندیدم که چنین،

دلتنگـــــــــــــــــــــــــــــم.......

امشب به قصه ی دل من گوش میکنی

                                        فردا مرا چو قصه فراموش میکنی

این دُر همیشه در صدف روزگار نیست

                                        می گویمت ولی توکجا گوش میکنی

دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت

                                        ای ماه با که دست در آغوش میکنی

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست

                                         هشیار و مست را همه مدهوش میکنی

می جوش می زند به دل خم بیا ببین

                                         یادی اگر ز خون سیاووش میکنی

 گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت

                                         بهتر ز گوهری که تو در گوش میکنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

                                         حرمت نگاه دار اگرش نوش میکنی

سایه چو شمع شعله در افکنده ای به جمع

                                         زین داستان که با لب خاموش مکنی