سکوتِ من هیچگاه نشانه ی رضایتم نبود ... من اگر راضی باشم با شادی میخندم ! سکوت نمی کنم         دوستت دارم‌ها را نگه می‌داری برای روز مبادا،   دلم تنگ شده‌ها را، عاشقتم‌ها را…   این‌ جمله‌ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی‌کنی!   باید آدمش پیدا شود!  باید همان لحظه از خودت مطمئن باشی و باید بدانی که فردا، از امروز گفتنش پشیمان نخواهی شد!  سِنت که بالا می‌رود کلی دوستت دارم پیشت مانده، کلی دلم تنگ شده و عاشقتم مانده که خرج کسی نکرده‌ای و روی هم تلنبار شده‌اند!  فرصت نداری صندوقت را خالی کنی.! صندوقت سنگین شده و نمی‌توانی با خودت بِکشی‌اش…  شروع می‌کنی به خرج کردنشان!  توی میهمانی اگر نگاهت کرد اگر نگاهش را دوست داشتی  توی رقص اگر پا‌به‌پایت آمد اگر هوایت را داشت اگر با تو ترانه را به صدای بلند خواند  توی جلسه اگر حرفی را گفت که حرف تو بود اگر استدلالی کرد که تکانت داد  در سفر اگر شوخ و شنگ بود اگر مدام به خنده‌ات انداخت و اگر منظره‌های قشنگ را نشانت داد  برای یکی یک دوستت دارم خرج می‌کنی برا ی یکی یک دلم برایت تنگ می‌شود خرج می‌کنی! یک چقدر زیبایی یک با من می‌مانی؟  بعد می‌بینی آدم‌ها فاصله می‌گیرند متهمت می‌کنند به هیزی… به مخ‌زدن به اعتماد آدم‌ها!  سواستفاده کردن به پیری و معرکه‌گیری…  اما بگذار به سن تو برسند!  بگذار صندوقچه‌شان لبریز شود آن‌‌وقت حال امروز تو را می‌فهمند بدون این‌که تو را به یاد بیاورند  غریب است دوست داشتن.  و عجیب تر از آن است دوست داشته شدن...  وقتی می‌دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد ...  و نفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده؛  به بازیش می‌گیریم هر چه او عاشق‌تر، ما سرخوش‌تر، هر چه او دل نازک‌تر، ما بی رحم ‌تر.  تقصیر از ما نیست؛  تمامیِ قصه هایِ عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده‌اند             يک ملاقات عجيب                              در شبي تار و غريب  غنچه و شاخه و برگ                          زير رگبار تگرگ  من و تو ساکت و منگ                         کنج يک کوچه تنگ  زير يک چتر سياه                               من و تو با دو نگاه  من نگاهم همه مهر                             همه جادو،همه سحر  تو نگاهت همه سرد                             صحبت از فاصله کرد  صورتت مات و خموش                        در دلت جوش و خروش  بين ما گفت و شنود                            از دل و هرچه که بود بک تبسم،دو سه اخم                          شد نمک پاش به زخم چو به من طعنه زدي                          به حقارت،به بدي  که فلاني به خدا                                 در دلت نيست وفا عشق و دلباختگي                              نقشه اي ساختگي شعر تو،شور نداشت                          عشق، منظور نداشت  قصه ات،جور نبود                            از ريا،دور نبود دور شو، از بر من                            بگذر،از سر من از سراب دل من                               از حباب دل من بشو،يک لحظه جدا                           از هواي دل ما آن شب تار و نمور                           همچنان نرم و صبور گوش دادم سخنت                             شکوه هائي ز منت گفته هايت همه قهر                          تند و تلخ و همه زهر  مي شکستم چو تبر                           از پس و پيش و زبر مانده بودم چه کنم                             شکوه ات با که کنم  آن شب اما لب من                             تشنه بود از تب من  جسم تبدار و کبود                             ناخوش از عشق تو بود  حرف موزون دلم                              گشت،سرمشق قلم مي نوشت از دل تو                          کوچه و منزل تو  شعر من با تو شکفت                       از غم عشق تو گفت دو سه تا بيت قشنگ                       به تأمل به درنگ باز آمد به لبم                                تا بگويد ز تبم شرح دلدادگي ام                            قصه سادگي ام آمد اما به چه شوق                        به چه شور و سر ذوق آمد و شد به هدر                           از دو گوش تو،به در ابر دل،باز نشد                             سوز دل،ساز نشد آن شب اما همه جا                        شاهد قصه ما حرف سر بسته تو                        چهره خسته تو يک ملاقات عجيب                              در شبي تار و غريب  غنچه و شاخه و برگ                          زير رگبار تگرگ  من و تو ساکت و منگ                         کنج يک کوچه تنگ  زير يک چتر سياه                               من و تو با دو نگاه  من نگاهم همه مهر                             همه جادو،همه سحر  تو نگاهت همه سرد                             صحبت از فاصله کرد  صورتت مات و خموش                        در دلت جوش و خروش  بين ما گفت و شنود                            از دل و هرچه که بود بک تبسم،دو سه اخم                          شد نمک پاش به زخم چو به من طعنه زدي                          به حقارت،به بدي  که فلاني به خدا                                 در دلت نيست وفا عشق و دلباختگي                              نقشه اي ساختگي شعر تو،شور نداشت                          عشق، منظور نداشت  قصه ات،جور نبود                            از ريا،دور نبود دور شو، از بر من                            بگذر،از سر من از سراب دل من                               از حباب دل من بشو،يک لحظه جدا                           از هواي دل ما آن شب تار و نمور                           همچنان نرم و صبور گوش دادم سخنت                             شکوه هائي ز منت گفته هايت همه قهر                          تند و تلخ و همه زهر  مي شکستم چو تبر                           از پس و پيش و زبر مانده بودم چه کنم                             شکوه ات با که کنم  آن شب اما لب من                             تشنه بود از تب من  جسم تبدار و کبود                             ناخوش از عشق تو بود  حرف موزون دلم                              گشت،سرمشق قلم مي نوشت از دل تو                          کوچه و منزل تو  شعر من با تو شکفت                       از غم عشق تو گفت دو سه تا بيت قشنگ                       به تأمل به درنگ باز آمد به لبم                                تا بگويد ز تبم شرح دلدادگي ام                            قصه سادگي ام آمد اما به چه شوق                        به چه شور و سر ذوق آمد و شد به هدر                           از دو گوش تو،به در ابر دل،باز نشد                             سوز دل،ساز نشد آن شب اما همه جا                        شاهد قصه ما حرف سر بسته تو                        چهره خسته تو شاهد قصه من                             قصه غصه من  همچنان باد و تگرگ                     داشت پيغام ز مرگ مرگ يک عشق قشنگ                 در دل يک دلتنگ هر دو دلخسته بديم                      هر دو سر گشته شديم......... شاهد قصه من                             قصه غصه من  همچنان باد و تگرگ                     داشت پيغام ز مرگ مرگ يک عشق قشنگ                 در دل يک دلتنگ هر دو دلخسته بديم                      هر دو سر گشته شديم.........

	یاد باران بهاری
یادم آمد لحظه ی دیدار اول روز عشق... همچون  زمینی از بهشت... گرمای دستانت به دستانم دهد گرمای ناب... کاش من بیدار باشم نه فقط رویا و خواب... عطر نابش چون گلاب... لحظه ی دیدار ما همچون سراب... چشم خوشرنگش چه رنگی همچو یک جام شراب... در نبودش جان من شد در عذاب... روح من با خون دل ها شد خَزاب... قلعه ی آن نا امیدی ها و غم ها شد خراب... آمد فرود در قلب من همچون شهاب... باز جویم کوزه ای تا پر کنم من از شراب... سر کشم جام شرابی تا شوم در عمق خواب... عشق او همچون کلیدی بهر هر قفلی ز باب...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: